آرتور
کریستن سن، ایرانشناس نام‌دار دانمارکی نوشته‌است، سال ایرانیان باستان، به
صورتی که آن را در سنگ‌نوشته‌های داریوش بزرگ در بیستون می‌یابیم، در
پاییز آغاز می‌شد و جشن بسیار معروف مهرگان (بگیاد)، در اصل جشن اول سال
ایرانیان بوده‌است. از جشن نوروز در اوستا و ادبیات اوستایی هیچ نام برده
نشده، چنانکه از مهرگان نیز اشارتی نیست. در اواخر فرمانروایی داریوش
بزرگ، ایرانیان که تحت تأثیر تمدن آسیای صغیر و سرزمین‌های مدیترانه ای
قرار گرفته بودند، تقویم مصری را پذیرفتند که بر طبق آن سال به دوازده ماه
سی روزه، به اضافه پنج روز اضافی (پنجه دزدیده یا خمسه مسترقه) تقسیم شده
بود و در اعتدال بهاری آغاز می‌شد. این سال، یعنی سال اوستایی جدید، سال
دینی زرتشتی گشت و تا امروز در نزد پارسیان حفظ گردیده‌است. روز اول سال در
اعتدال بهاری، اول فروردین، عید نوروز است.
استاد مهرداد بهار با
نظریه وامگیری عید نوروز ایرانیان، از بین النهرین موافق نیست و عقیده
دارد، از سه هزار سال پیش از میلاد، در آسیای غربی دو عید، رواج داشته‌است،
عید آفرینش در اوایل پاییز و عید رستاخیزی که در آغاز بهار، برگزار
می‌شده‌است. بعدها دو عید پاییزی و بهاری به یک عید تبدیل گردیده و سر بهار
جشن گرفته می‌شده‌است. به اعتقاد مهرداد بهار، احتمالاً نوروز در ایران
قبل از هخامنشیان وجود داشته، در اوستا مطرح نمی‌شود، چون یک عید ملی محسوب
می‌شده و اوستا یک کتاب دینی است و جشن‌های خاص خودش را دارد. بعد از گذشت
زمان، سرانجام دین زرتشتی، هم جشن مهرگان را که در آغاز یک عید بومی بوده و
هم نوروز را می‌پذیرد.
0 نظرات:
ارسال یک نظر