انـــــدیشه دیگر

سخن، هر چه گویم؛ همه گفته اند!
بر باغ دانش، همه رُفته اند!
اگر، بر درخت برومند جای
نیابم، که از بر شدن نیست رای
توانم، مگر پایه یی ساختن
بر شاخ آن، سرو سایه فکن
کزین، نامور نامه ی شهریار
به گیتی بمانم، یکی یادگار
تو این را، دروغ و فسانه مدان
به یک رنگ، سرشت زمانه مدان
ازو، هر چه اَندر خورَد با خِرَد
دگر، بَر رَه رمز و معنا بَرَد
بناهای آباد؛ گردد خراب
ز باران و، از تابش آفتاب
پی افگندم از نظم، کاخی بلند
که از باد و باران، نیاید گزند
از آن پس، نمیرم، که من زنده ام
که تخم سخن را، پراگنده ام
هر آن کس، که دارد، هُش و رای و دین
پس از مرگ، بَر من کند؛ آفرین
بسی رنج بردم، در این سال سی
«عَگم» (عجم) زنده کردم، بدین پارسی

با کرنش در برابر جای گاه سر به آسمان کشیده آفریدگار شاهنامه، زیور بخش سخن پارسی، پیام آور فرزانه پردوسی توسی.
پردوسی، تنها، یک سخنور پارسی نیست؛
او پیام آور «فَر» ایزدی، سخن پاک، اندیشه و خِرَد اهورایی برای همه
جهانیان است.... در ستایش والایی و سرفرازی جای گاه این پیام آور بی همتای
آریایی، کِلک (قلم) ناچیز و ناتوان و الکن ما را، توان این گستاخی نیست، و
چه نیکوست که از «بهار» که خود «مَلِکُ الشعرا»یی است، بخواهیم که پردوسی
را به ما بشناساند:

آنچه کورش کرد و دارا، و آنچه زرتشت مَهین
زنده گشت از همتِ فردوسیِ سحر آفرین
نام ایران رفته بود از یاد، با تازی و تُرک
ترکتازی را برون رانده ست، لاشه از کمین
شد درفش کاویانی باز بر پا، تا کشید
این سوار پارسی، رَخشِ فصاحت زیرِ زین
آنچه گفت، اندر اوستا زرتُهُشت، و آنچه
کردند اردشیر پاپکان، تا یزدگرد به آفرین
زنده کرد آن جمله، فردوسی به الفاظ دری
این چو کرداری شگرف، این است گفتاری متین
ای حکیم نامی؛ ای فردوسیِ سحر آفرین
ای به هر فن در سخن، چون مرد یک فن اوستاد
شور احیای وطن، گر در دل پاکت نبود
رفته بود از تُرک و تازی، هستی ایران به باد
خلقی از تو زنده کردی، ملکی از نو ساختی
عالمی آباد کردی، خانه ات آباد باد
محمد تقی بهار (ملک الشعراء)