می گویم ...
تنها دانستم سکوت جایز نیست.
زیـــــــرا آزادی, سپیدی و مهر را می ستایم ... و اینک از آن بی بهره ایم
پس می جنگم و تنها چاره مان این است.
و سخنم با پلیدان روسیاه این است:
گیرم در باورتان به خاک نشسته ام
وساقه های جوانم از ضربه های تبرهاتان زخم دار است
باریشه چه می کنید
گیرم بر سر این بام بنشسته در کمین پرنده ای
پرواز را علامت ممنوع میزنید
با جوجه های نشسته در آشیانه چه می کنید
گیرم که میزنید
گیرم که می کشید
گیرم که می برید
با رویش ناگزیر جوانه چه می کنید
فقیر به دنبال شادی ثروتمند و پولدار به دنبال آرامش زندگی فقیر است.
كودك به دنبال آزادی بزرگتر و بزرگتر به دنبال سادگی كودك است.
پیر به دنبال قدرت جوان و جوان در پی تجربه سالمند است.
آنان كه رفته اند در آرزوی بازگشت و آنان كه مانده اند در دل رویای رفتن دارند...
خدایا!
كدامین پل در كجای دنیا شكسته است كه هیچكس به مقصد خود نمیرسد؟!
دُخت ایران زمین
که من «پروین»؛ فروغ شهر ایران اَم
که «پوران دُخت»، که «آذر دُخت»، که «آتوسا»، و «پانته آ»
من «آرتیمس»، سپهسالار ایران، در نبرد پارس و یونان اَم
مرا گر در مقام همسری بینی
نه یک همخواب و هم بستر،
که یک همراه و یک یار وفادار اَم
نه یک برده، مکن اینگونه پندار اَم
که جوشد خون آزادی، به شریان اَم
بدون زن؛ کجا می داشت تاریخ تو، «آرش» با کمان اَش؟
و یا آهنگر «کاوه»، با گرز و سندان اَش؟
بدون زن؛ کجا می داشتی آن شاعر توسی؟
نگهبان زبان پارسی، استاد «فردوسی»
مرا، گر در مقام مادری بینی
مگو با من؛ «که هست فرشی از بهشت زیر پای من»
نگاه اَم کن که زیر پای من، دنیا، به جریان است
ز نور عشق من، رخشنده کیهان است
که با دستان من، گردون به جریان است
که جای پای من، بر چهرهِ سرخ و سپید و سبزِ ایران است
برو ای مرد؛ دگر مبر آسان به لب؛ نام اَم
که من آزاده زن، فرزند ایران اَم
شهبانوی سخن پارسی:
پروین اعتصامی
دوای جهالت‌های بشری، سوال است. بیایید آنچه را نمی‌دانیم سوال كنیم و تا بتوانیم سوال‌ها را بی‌جواب نگذاریم
اگر انسان‌ها می‌دانستند كه عامل اساسی‌ترین خنده‌های آنان، هماهنگی مرموزی با گریه‌های آنان دارد، عظمت دیگری داشتند.
بشر یك میلیون اشتباه ندارد، بلكه تنها و تنها، یك اشتباه مرتكب شده است و آن این است كه:
هدف و ایده‌آل زندگی خود را نمی‌داند
زندگی‌ِ بی‌محور و فاقد اصل، نتیجه‌ای جز فرو رفتن در تناقضات و مبارزه با خود در بر ندارد