انـــــدیشه دیگر

بکار بردن واژه «خزر» برای دریای «مازندران»، ناروا، ناپسند، و ضد ایرانی است....

در آغاز سده هفتم میلادی، دو قوم بزرگ در شمال «قفقاز» می زیستند. یكی از
این دو قوم «بلغار ها»، و قوم دیگر «خزران» بودند كه دشت های سفلای رود
«تِرِكْ» و رود «ولگا» جایگاه شان بود.
به عبارت دیگر، این قوم در
فاصله میان شمال غربی این دریا و دریای سیاه سکونت داشتند. این‌ها، مردمی
بودند از نژاد زرد (به تازی اصفر) که به صحراگردی و تاخت و تاز در ممالک
همجوار اشتغال داشتند، و غالباً به طرف وادی رود «کورا» (کوروش کهن)
می‌آمدند. در جنگ هایی كه به سال های 589 و 630-626 میلادی روی داد، سرنوشت
«خزران» با سر نوشت «خان آشینا» پیوندی سخت نزدیك یافت. از این رو در
نوشته های مورخان رومی و ایرانی، نام های «تُرك» و «خزر» در كنار یكدیگر
آمده است. «خزران» ها در صدد بودند تا «راه ابریشم» را زیر نظر بگیرند و
از این رهگذر در روابط بازرگانی با روم شرقی (بیزانس) سود فراوان به چنگ
آورند. سبب اتحاد «خزران» با «تُرکان» همین بوده است.
بعد ها در
روزگار «خسرو انوشیروان» و نیز به هنگام فرمانروایی «هرمز» چهارم، «خسرو»
دوم، و «كواذ» دوم تا پایان شاهنشاهی ساسانی، «خزران» یا «خزرها» كه از دیر
زمان دشمن ایران بودند، دوش به دوش تُركان عثمانی و رومیان با سپاه ساسانی
پیكار كردند و ستم فراوان بر مردم قفقاز و آنروز ایران روا داشتند. ساختن
استحکامات بزرگی چون شهر «دربند» یا (باب الابواب) در شمال قفقاز در عهد
ساسانیان، که برای جلوگیری از تهاجم و راهزنی های «خزران» صورت گرفت، هنوز
پا برجاست.