انـــــدیشه دیگر

خلیفه تازی دستور داد، نخست
دستانش را با شمشیر از بدن جدا کنند. پاپک، این استوره پایداری ایرانیان،
از جایی که خون فواره می زد، بر چهره خود کشید، و در پاسخ پرسش خلیفه، که
از این کار او شگفت زده شده بود، گفت: با رفتن خون از بدنم، چهره ام، به
زردی خواهد گرایید، و سرخی خونم را بر چهره مالیدم، که تو گمان مبری، من از
مرگ واهمه یی دارم و یا از بیم تو، رخسارم زرد شده است. مردم من، می دانند
که من، بیمی از گله یی روباه ندارم، و همواره بر آرمان والایم
استوارم........
خلیفه دستور داد تا پاهایش را از زانو ببرند تا او در
برابرش به خاک بیفتد. جلاد، پاهای بابک را قطع کرد و بابک که دیگر رمقی
نداشت، خود را به پشت انداخت تا خلیفه تازی حسرت به زانو افتادن سردار
ایرانی را به گور برد. خلیفه، ددمنش تازی؛ که دیگر خون جلوی چشمانش را
گرفته بود؛ فریاد زد: ببرید سر این ملعون را.....
و آنگاه جلاد، با شمشیر، سَرِ این قهرمان بلند آوازه، این ایرانپرست بی مانند، این ایرانی دلاور را، از بدن جدا کرد.........
و او زمزمه می کرد
باران می شوم، تا تو، بباری
خورشید می شوم، تا تو، بتابی
سرخ می شوم، تا تو، بنمایی
سر و دست می بازم، تا تو، افراشته شوی