انـــــدیشه دیگر

روزهایی که گذشت رخدادهای شگفت آوری از گوشه و کنار کشور به گوشمان رسید. رخدادهایی
که بیش از شگفت آور بودن, اندوه خیز و غم انگیزند. در نخستین آن, بزرگترین
نقاشی دیواری کشور شبانه گچ مالی شد و تا بامداد هیچ از آن برجای نماند.
سخنگوی شهرداری مشهد در پایگاه اطلاع رسانی این سازمان, از آستان قدس رضوی
گلایه کرد و ماجرا را اینگونه بازگفت که میدان فردوسی تا پایان اردیبهشت
پارسال چهره ای نازیبا و ناشایست برای شهر مشهد داشته است, تا اینکه مدیریت
هنری شهرداری مشهد کار زیباسازی آن را به گروهی از هنرمندان مشهدی واگذار
میکند. وی میگوید پیاده سازی بزرگترین نقاشی دیواری ایران, هزینه ی بسیار و
یک سال زمان برده است; که آستان قدس رضوی در تاریکی شب, همه ی آنها را از
میان برد. مدیریت هنری شهرداری مشهد نیز بر این سخنان افزود که " همه ی
مراحل انجام این نقاشی دیواری از ابتدا با هماهنگی آستان قدس رضوی انجام
گرفته بود ". آستان قدس رضوی میگوید: شهرداری عبارت " این ملک موقوفه حضرت
رضا (ع) است " را از روی دیوارهای پاک کرده است و شهرداری میگوید; از
تابستان پارسال که خواست آستان قدس رضوی را دانستیم, نسبت به نوشتن آن
عبارت در چند جای نقاشی اقدام کردیم... و این داستان سر درازا دارد.

نمونه ی دیگر در ساری رخ داد و 16 تندیس از میدان امام خمینی این شهر شبانه
ناپدید شدند. فرنشین شورای اسلامی شهر پس از آن گفت, این تندیس های 50
ساله به دستور دادستان ساری برداشته شده اند چون توهین آمیز بوده اند. در
این باره هم سخنان موافق و مخالف بسیاری گفته شد, اما آنچه امروز در کف
ماست هیچ است! نه از نقاشی های هنری بر دیوارهای میدان فردوسی چیزی مانده
است نه از تندیس های اسب و ارابه در ساری. این دو رخداد نه برای نخستین بار
روی دادند و نه میتوان گفت پس از این دیگر رخ نخواهد داد.